Amsterdam die grote stad is ......

toch elke keer een klein feestje om naar toe te gaan. Ik ben samen met Peter van school naar Amsterdam gegaan, omdat we het één en ander aan theaterboeken en filmboeken nodig hebben voor het opzetten van een serie nieuwe lessen. Wat is er leuker dan met een echte Amsterdamfreak naar de hoofdstad te vertrekken. Peter wist een handige plekje om de auto te parkeren....in Amsterdam zuidoost. Ik zou daar zelf nooit terecht zijn gekomen, een gezellige nieuwbouwwijk met veel parkeerplekjes en een metro station op loopafstand van de auto. Wat wil een mens nog meer. Zittende in de metro komt daar gelijk het stadse gevoel over je. Dat kan ook niet anders wanneer je zo dicht bij de Bijlmer bent. Een grotere smeltkroes van culturen is er niet denkbaar. Ogen en oren kwamen we te kort. Het is niet alleen een verscheidenheid aan kleuren, maar ook aan klanken. Hoeveel toeristen staan er trouwens ook nog tussen? We zijn eerst naar de flamencowinkel voor Leen gegaan. Zwarte schoenen moesten er komen. Mijn trouwschoenen kwamen daar vandaan en het leek mij erg leuk om nog een paar zwarten aan te schaffen. Even waan je je in een andere cultuur, die van de flamenco en de tango. De mevrouw achter de kassa heeft haar zwarte haren strak naar achteren in een staart. Ze klaagt over de regen. Haar hart ligt in Noord Afrika, waar ze ooit balletlessen heeft gegeven en bij de Spaanse dans en nu staat ze in een kleine pijpenla met een schat aan Spaanse schoenen. Peter kijkt zijn ogen uit, hij zou hier zonder mij nooit naar binnen zijn gelopen. Met een nieuwe schat, waar nog wel de spijkers onderuit gesloopt dienen te worden, lopen we richting de theaterboekhandel, alwaar wij ten onder gaan in de tijd. Anderhalf uur later stappen wij een paar honderd euro lichter, maar met twee zware tassen met boeken weer de winderige buitenlucht in. Voldaan, we hebben onze slag goed geslagen.
Opgewonden toeristen lopen aan ons voorbij. Waar zijn ze hiervoor? Het Rijks, van Gogh, de wallen, de paddo's. Een junk staart wezenloos de prullenbak in. Hij ziet er naar omstandigheden redelijk verzorgd uit en is al oud. We besluiten een hapje te eten alvorens we weer naar Sweet Lake City vertrekken. We komen in het restaurant van een theater. De naam ben ik vergeten. Kwart voor zes gaat de keuken open en de grote, hoge ruimte is nog niet gevuld met gasten. Maar natuurlijk mogen wij alvast plaats nemen. Achterin, op een plateau, zit een groep van een studentenvereniging. Jongens in billentikkers en de meiden in gala. Het lijkt een beetje misplaatst zo op een zomerse dag nog vroeg op de avond. Wij constateren dat ze waarschijnlijk 's avonds ergens heen moeten en alvast wat gaan eten. Gevoel voor traditie en etiquette hebben ze niet. Een jacquette (weet niet hoe je dat schrijft) met sneakers....... een spijkerbroek erbij...... Maar ze hebben wel hun best gedaan.
Wij scharrelen een uur later met een gevulde maag rustig naar de metro, de regen komt in pijpenstelen uit de hemel vallen, maar wij zitten lekker droog. De ontwerper van de metrostations heeft vreselijk goed zijn best gedaan om alle stations even saai te maken. We pruttelen rustig terug naar het zuiden. Er moet gewerkt worden, er moeten lessen gemaakt worden.