de campingbazin heeft een rollator

afspraak was dat we zouden kijken of we onderweg nog een leuk stekje zouden kunnen vinden. Kijkend op de kaart leek het ons leuk om de Rijn op te zoeken, ons niet realiserend dat er aan twee kanten een spoorlijn langsgaat, een weg loopt en dat er veel verkeer is op de Rijn zelf. En wat een water in de rivier zeg. We vonden een grote camping langs het water waar de tijd eigenlijk stil heeft gestaan. De twee dames die het runnen kunnen niet meer zonder rollator. zoek je plek, sluit je stekker aan wanneer dat nodig is en kom je later melden en betalen. Hoe gemoedelijk kan het zijn. We zijn te laat voor het eten en moeten het doen met een noodlesoepje, ach best lekker. Hier heeft de tijd stil gestaan en de gasten ook lijkt het wel. Hoewel er staan ook wat jongeren met de fiets, maar de vaste plaatsen worden misschien al wel 50 jaar door dezelfde familie bewoont. We raken in gesprek met een Noorse dame die Duitse blijkt te zijn. Ze komt vragen of de koffie die ze over heeft voor ons aantrekkelijk is. Zij is op deze camping als kind al vaak geweest. Haar vader is nu overleden maar heeft 40 jaar een plek gehad. Een echte familie camping. Het waait hard, maar we staan luw onder een grote walnotenboom aan het water. Bij zonsopkomst piept de zon langzaam door het muggengaas. Even vergeten we het feit dat er om de minuut een trein voorbijkomt en lijkt het super romantisch en mooi. dat laatste is zo ie zo wel waar. Langzaam pakken we in, we kachelen naar Nederland eerst naar Terborg en dan nog even langs in Wijk bij Duurstede en dan naar huis. Er dient weer gewerkt te worden, de vakantie zit er voor deze zomer weer op. Met pijn in mijn hart heb ik de laatste nacht in de daktent geslapen. Tot volgend jaar.