zondag is voor de kaap en de natuur.

Bij opstaan voelen we al dat het minder koud is dan gisteren. Na een lekker ontbijt gaan we richting de westpunt van de Algarve. Via een hobbelige stofweg, vol met gaten, komen wij langs steeds mooiere baaien. Ruige rotsen worden afgewisseld door kleine, lieflijke stranden. Ed zijn voorliefde voor Forten krijgt een goede boost. We gaan een lekkere bak koffie drinken op één van de stranden en zitten om half elf in ons hemd in de zon. Deze dag kan nu al niet meer stuk. Op het strand zijn twee echtparen met hun kleine ukkepukken aan het genieten van de magie van zand en water, wat willen ze nog meer. Wij vervolgen onze weg naar Sagres, waar een fort op de rand van de kliffen staat. Ze zijn het aan het restaureren, maar er loopt een wandeling langs de rand van de rotsen, waar mannen met gevaar voor eigen leven staan te vissen en waar een oorverdovend lawaai is van de golven die tegen de rotsen beuken. Uren zouden we kunnen kijken naar het spel van de golven die zich steeds meer verzamelen in een soort grot en er dan met oerkracht weer uit geblazen worden. In een plaatselijke lounchebar eten we een salade en vervolgen onze weg naar de kaap. Hier staat de één na sterkste vuurtorens van Europa. Helaas kunnen we er op zondag niet in. We besluiten naar het noorden te rijden, daar schijnt aan de Atlantische kust het landschap drastisch te veranderen . Een mengeling van rotsen en duinen. Een hele grote strook is landschapspark, nationaal park. Ze hebben prachtige loopflonders gemaakt over de rotsen, naar het strand, zodat je niet het instabiele evenwicht van het zand en de planten, in onbalans brengt door er op te lopen. We lopen een stuk, waden door een rivier, wanen ons in de Sahara, door wat zandduinen en kunnen alleen maar constateren dat het supermooi is. Wat een variatie van kleur, vorm en telkens de donderende golven op de kust. Blauwe lucht, blauw water, rode rots.... We besluiten nog verder naar het noorden te rijden naar een plek waar we de zon in de zee kunnen zien zakken. Morgen gaan we tenslotte naar het oosten en dan kan dat niet meer. We komen aan in een baai, waar de surfers als zeehonden dobberen in het water, wachtend op de ultieme golf. We zien de zon van hoogte langzaam naar beneden zakken. Helaas is het iets te diezig, dus het laatste deel zien we niet. We eten een eenvoudige plate in het restaurant aan het einde van de weg, op de rand van de kliffen. Wat kan het leven toch simpel en bijzonder zijn. Ik ga nog even het voorgaande bericht aanvullen, want ik ben een stukje vergeten.