Nog twaalf uur en dan vliegen wij weer naar huis..

Buiten is het vochtig. Natte moddersporen hebben hun weg gevonden langs de straten die van hoog naar laag lopen naar de rivier. Het meisje van de receptie had het weer mis. Het zou een geweldige dag worden, maar midden in de nacht waren daar al de druppels op de zinken daken en het stromen van het water door de regenpijp. Bij het ontwaken was de lucht grauw en viel de regen loodrecht uit de hemel naar beneden. Deze keer hebben wij een kamer aan de achterkant van Hotel City. Prettig om weer terug te zijn. Zondagavond hebben wij in het Intourist hotel onze laatste maaltijd samen met Gerard gegeten. Er was een Georgisch gezelschap en zij hadden een lokale muzikant ingehuurd. Hiervan hebben wij tot laat op de avond kunnen genieten ook op onze hotelkamer. Wij hebben gegeten in een aparte kamer, maar ook daar galmde de valse klanken van een al iet wat dronken zanger toch naar binnen. De serveerster was er een van het Russische slag, van kort hout zaagt men planken. Zij liet niet snel vrienden maken. Na een goede nacht zijn we snel opgestaan om nog tijd genoeg te hebben voor de maandag. De lucht was stralend blauw en de eerste stralen zochten hun weg over de Stalinstraat richting het museum. Tijd om afscheid te nemen van Gori. Het rijden op de hoofdweg blijft een aparte gewaarwording. Laat ik het zo zeggen....het is niet mijn hobby. Het hartritme heeft zich regelmatig laten verstoren. Ze zijn gek! In Tiblisi hebben wij ons oude hotel opgezocht, de huurauto teruggebracht en de jeep opgehaald. De taxichauffeur bleek een klein talen wonder, door de gemengde wijk waar hij is opgegroeid sprak hij Turks, Azeri, Russisch, Georgisch en Armeens. Gerard vertelde ons later dat volgens de chauffeur de huidige acties van de oppositie niet breed gesteund worden. Volgens deze man is het 1 op de 10 die wil dat de president aftreedt. Het blijkt dat er in de afgelopen 4/5 jaar al 8ooo mensen zijn gearresteerd voor corruptie. Politie krijgen nu een loon van 1000 tot 1200 lari (500/600 euro) waardoor de noodzaak om het 1 en ander bij te verdienen is verdwenen. Wordt je alsnog gepakt dan staat er een gevangenisstraf van 7 tot 10 jaar op je te wachten.
Na de jeep gehaald te hebben besluiten we om de rondweg om Tbilisi te nemen, nou ja rondweg, zo af en toe is er helemaal geen weg. Voor ons toch een bijzondere belevenis, omdat de schaaps- en koeien kuddes op weg zijn naar de zomerweides. Daar waar vroeger alles met paarden en ezels werd meegenomen voor het halfjaar in de bergen, wordt nu de basis met auto's naar bovengebracht en de rest voor de tocht ernaar toe wordt meegenomen. De "snelweg" stond regelmatig vast door de grote kuddes met schapen. Prachtig gezicht. We zijn eerst naar Rustavi gereden, een industriestad, waar je de eerste mensen van Azerbedjzan goed kunt onderscheiden. Met name dan de vrouwen, want die lopen met een hoofddoek. Van daaruit hebben wij de onze weg vervolgd om naar David Gareja te gaan. Dit zijn kloostercomplexen en grotten tegen de grens met Azerbedjzan aan. Al kronkelend omhoog werd het landschap steeds kalen en droger. De koeien laten hun ribben met schroom zien. Is er nog gras te vinden? De weg kronkelde zich hobbelend naar een hoogvlakte met in de verte de eerste grenspost van Georgie. Met een Armeense legerjeep moet je niet ineens de verkeerde afslagnemen. Wij kwamen aan bij een vervallen complex wat ze momenteel aan het restaureren zijn. De Russen hebben een tijd een militaire basis gehad in dit gebied en hebben het een en ander als schietschijf gebruikt. Nu wordt er voor gezorgd dat het in ieder geval bewaard blijft. De rotswand stond vol gekerft met leuzen en Russische woorden. In ons boek stond dat er prachtige fresco's zouden moeten zijn, maar die konden wij niet vinden. De vraag rees nu of wij alsnog niet naar een complex verderop konden gaan en dat hebben we gedaan. Het was jammer dat we vrij laat daar aankwamen, omdat je een km of twee moet klimmen om in het mooiste deel te komen met de mooiste fresco's, maar ook het onderste gedeelte was heel erg de moeite waard. Dit deel was inmiddels helemaal gerestaureerd en hier wonen inmiddels al weer monniken in de grotten. Het dal tegenover deed mij heel erg denken aan de rotsen in Petra in Jordanie. Gekleurde lagen in het gesteente die elkaar snel afwisselden. Langs de weg liep een eenzamen soldaar met volledige bepakking, of wij een sigaret hadden, helaas. Op het kruispunt vlak voor Tbilisi hebben wij afscheid genomen van Gerard, wij met een taxi naar de stad, hij met de jeep naar Armenie. In het hotel hebben wij 10 minuten onder de douche gestaan om al het vuil van ons af te spoelen. Het water bleef maar bruin. Wat is het altijd leuk om terug te komen in een stad. Het voelt vertrouwd en een beetje als thuiskomen. We werden warm verwelkomd door het personeel van het hotel. Gisteren was het zo lekker weer dat we in de trendy uitgaanswijk buiten op het terras van een Italiaans restaurant een klein hapje hebben gegeten. Wij zijn er namelijk niet dunner op geworden. Het eten is hier elke keer weer even lekker en de wijn is ook wel lekker...Vandaag hebben wij een stuk van Tiblisi gedaan waar we nog niet geweest waren. Af en toe schuilend voor de regen. Bij de eerste capuccino was het een komen en gaan van cameramensen. Blijkbaar was dit ook de basis van de verschillende tv ploegen. Daarnet op de televisie leek het erop dat er wel wat schermutselingen waren, maar daar hebben wij niets van gemerkt. Het is nog steeds een handjevol betogers. Ik las net in een krant dat de oppositie ze een brood, worst en 30 lari betaald om in de cellen op het plein te zitten. Wanneer ze daar 30 dagen zitten verdienen ze bijna net zoveel als een politieman. Het lijkt erop dat de Engelse kranten die wij hier lezen erg politiek gekleurd zijn en dat je hierdoor niet een echt goed beeld kunt krijgen van wat er nu precies allemaal speelt.Het wordt steeds drukker in het internet cafe. Dit is gelijk de plek om met een vaste lijn te bellen. Vanavond gaan we vroeg naar bed. De taxi komt ons om 02.30 uur halen. Ons vliegtuig gaat om 05.00 uur (03.00 Nederlandse tijd). Iemand wordt nu heel verdrietig in het telefoonhokje, dat is wel de keerzijde van zo'n openbare plek.
Onze optelsom van Georgie is dat het een heel bijzonder en veelzijdig land is. De mensen zijn behulpzaam en vriendelijk. Er zijn nog genoeg plekken waar wij naar toe zouden willen gaan, dus wie weet komen wij nog een keer terug. Het geloof leeft hier veel sterker dan in het buurland Armenie. We hebben heel veel kerken en kloosters gezien, maar het ging geen moment vervelen. Daarnaast is het landschap erg afwisselend. Apart is wel dat wij nu bijna bij alle landsgrenzen in de buurt zijn geweest. Naast onze eigen foto's hebben we toch maar besloten om wat geld uit te geven aan een fotoboek van hier. Het is een bijzondere reis geweest, waarbij we heel veel hebben gezien. Een hoogte punt is niet echt te benoemen, maar de ervaringen gaan we koesteren.