onze eerste dag zit erop.

Ed ligt op zijn knieën voor de kachel en met een geheel nieuw plan lijkt het nog steeds niet echt gemakkelijk om enig leven in de houtkachel te krijgen. Gisteravond ging om 9 uur het kaarsje uit en zijn we gaan slapen. De eigenaresse van het huis heeft electrische dekens aangeschaft en wat een heerlijkheid is dat zeg, wanneer je een tijd in een koude kamer van een graad of 13 hebt gezeten. Normaal heb je dan heel lang nodig om weer op te waren, maar nu lijkt het wel of je in een warm bad terecht komt. Normaal hou ik er niet zo van, maar dit is echt een genot. Vanmorgen was daar een blauwe lucht met een zonnetje. Je kijkt hier vanuit het huis over de heuvels met olijfbomen en amandelbomen uit naar de zee. Een veerboot trok zijn silouet voor de horizon. Het bleek dat we buiten op het terras een mooi plekje konden vinden in de zon en een beetje uit de wind. Ed heeft zowaar al een bruine snufferd gekregen, bij mij gaat dat altijd wat langzamer. Voor morgen is er regen voorspeld, dus hebben we vandaag maar extra van de zon genoten. We kunnen niet zo heel goed stil zitten, dus uiteindelijk is Ed met het hout aan de sjouw gegaan, want dat was door de regen behoorlijk nat geworden en dan begint het ook te rotten en te schimmelen. De tuin om het huis is behoorlijk modern met veel grindvlakken, maar daar was het nu een feest van klavertjes (met prachtige gele bloemen welliswaar, maar het worden hele lange struiken) en hier en daar wat gras. Ed heeft het zwembad ingewijd, maar dat was toch wel een soort van poolexpeditie. In de middag zijn we in de auto gestapt en naar Moclinejo gereden. Een mooi wit dorp, hoog tegen een heuvel aangebouwd. Smalle straatjes, slingerend omhoog naar de kerk en nog hoger. De kerk is vooral bekend om zijn klokkentoren. Op het centrale plein, zitten de plaatselijke jongeren met een laptop op schoot op een bankje. Waarschijnlijk is hier wifi te verkrijgen. Wij gaan een café con leche drinken, tussen het lawaai van de mannen uit het dorp. De televisie staat aan terwijl men er vrolijk overheen schettert. Bij het plaatselijke hotel hebben we navraag gedaan voor hout. Een aantal mannen zat daar een biertje na hun werk te drinken. Eén sprak er goed Engels en zijn buurman bleek wel wat hout te willen verkopen. Zijn vrouw vertelde dat ze dit normaal niet deden, maar dat ze ons wel wilden helpen. Ooit had ze Engels gestudeerd, nu waren daar twee schatten van kinderen. Ne de achterbak van de auto vol te laden met hout, kregen we nog een zak vol met citroenen mee, hebben we de motorverzameling van de heer des huizes bewonderd en zijn we daarna eerst helemaal naar de kust gereden voor een sight seeing en de nodige boodschappen. Ed is bang dat we met de regen van morgen hier vast komen te zitten op de berg. De weg hiernaar te is een dirt road welke heel erg geleden heeft onder het noodweer van de laatste tijd. In Rincon de la Victoria zijn we eerst naar het strand gereden. In lange winterjassen waren daar mensen aan het wandelen, met aangespoelde bamboestokken aan het bouwen met kinderen, joggen, fietsend....kortom het was een levendige boulevard. In de verte op een heuvel richting Malaga stond daar nog een eenzame oude toren uit een vroegere tijd. We hebben in een klein tentje op het strand gegeten.Ed heeft voor het eerst in zijn leven scheermessen gegeten. Ik ken ze alleen maar als schelpen, half, op het strand. Volgens Ed is het een kruising tussen een inktvis en een escargot. Hij heeft zitten smullen. Ik heb mij maar bij de kip gehouden, maar dat was ook lekker. In het donker was het wel een beetje spannend om de weg weer terug te vinden naar het huis, maar dat ging eigenlijk heel goed. Het doet hier erg vriendelijk aan tot nu toe. Het is wel welvarender dan wat we vorig jaar in de Algarve hebben gezien, maar we zijn er eigenlijk maar net. We kijken uit naar de dag van morgen. Het is weer een nieuw avontuur in een prachtig mooi ontworpen huis, van alle gemakken voorzien.