Verscheidenheid, kleuren, geuren......

Ed sluipt op zijn tenen het appartement uit, terwijl wij nog even door dommelen. Langzaam ontwaken we. Van buiten dringen er bijna geen geluiden door. Soms hoor je de lift. Voor het eerst heb ik in de nacht burengerucht gehoord en vrij luid. De gang naar de ontbijtzaal is bekend. Eerst eten en daarna nog een lekkere bak koffie. 5 maart de laatste dag van het springfestival. Wie weet kunnen we het lantarenfestival vinden in het olympisch park. De afstanden gaan groot worden en we besluiten daarom met de taxi te gaan gedrieën is dat geen hele grote uitgave. Als eerste staat het beihai park op het programma. Zondagmiddag koste het 5 yuan de man, nu zijn dat er 15. Maar ach, waarom zouden wij ons daar druk om maken. Bij daglicht heeft het park een totaal andere sfeer. Een groep pensionado's doen aan volksdansen op Turkse muziek. Ze hebben de bijpassende kleren aan en de mannen hebben reuze nep snorren opgeplakt. Het is een koddig gezicht. Later blijkt dat ze het uren vol kunnen houden. Klauterend bereiken we de witte dagoba. Mooi. Het is toch weer anders dan wat we tot nu toe hebben gezien. Achterom kronkel je via trappen en paadjes en allerlei huisjes weer naar beneden. Het is te vroeg voor het restaurant. We besluiten het meer rond te lopen, omdat aan de andere kant er ook nog allerlei bijzondere gebouwen lijken te liggen. De wind steekt op en ik ga in herhaling treden want het is brrrrrrrrrr koud! De lucht is niet helemaal helder. Jammer. De lunch gaan we eten in het restaurant op het eilandje. Daarvoor moeten we het park uit en er weer in, maar dat is geen probleem. Mooi gebouw, maar wat een interieur. Wanneer je niet van geel en goud houdt, dan heb je hier niets te zoeken. Hilco wil heel graag de pekingeend proberen en ik durf hem niet te vertellen dat ik dat niet zo bijzonder vind. Wel vertel ik hem dat Ed er niet zo gecharmeerd van is, maar dat wanneer hij het wil proberen, ik wel mee zal eten. 40 minuten duurt de bereiding en het andere eten komt eerder. Het is dus uitkijken geblazen, er moet nog een gaatje overblijven in de maag. Mooi is wel dat de kok de eend aan tafel komt ontleden. Eerst gaat vakkundig de kop eraf en dan worden er allemaal plakjes afgesneden, daar waar het stukjes zijn, wordt dit opzij gelegd en vormt later de basis stapel waar de plakjes opgelegd worden zodat het er een beetje uit ziet als een eend! Je krijgt er pannenkoekjes bij, in reepjes gesneden lente ui en komkommer en een speciale saus. Hilco concludeert dat dit de eerst maar tevens ook de laatste keer is dat hij Pekingeend heeft gegeten. In de hutong hebben we ze ook gezien hangend op een stok in de buitenlucht. Dat zag er wel vreemd uit. Al met al is dit onze langste maaltijd geweest. Tijd om een taxi te zoeken en ons richting het olympische park te begeven. De eerste taxi ziet wel brood in ons. Ik zag al dat hij geen legitimatie bewijs op zijn dashboard had zitten, maar de taxi was wel officieel. Hij begon op 150 yuan en wilde snel zakken, maar wij weten wel beter en laten hem snel gaan. Een krakkemikkige taxi met een even krakkemikkige verkouden chauffeur wil ons wel brengen en de meter begint netjes op 13. De rit gaat naar het noorden. Hoewel het nog geen vier uur is zie je dat het druk is op de weg. Het blijft een wonder dat het überhaupt nog kan rijden. Al die grote bakken die zich ergens tussen proberen te wurmen. Eenmaal zien we de restanten van een botsing. Een metalen brommertaxi is tegen de achter/zijkant gereden van een dame. De schade is groot en ze blokkeren het hele kruispunt. Niet altijd is duidelijk hoe de verkeersregels en de voorrangsregels hier gelden. Het lijkt toch een tikkeltje anders dan bij ons. Het olympisch park is wijd opgezet. De wegen die ooit voor de toevoer zorgden zijn afgezet met grote hekken. De parkeergarages, die groot moeten zijn, blijven leeg. Ook al trekt het best veel bezoekers het ziet er een beetje verlaten en verwaarloosd uit. In het zwembad, de watercube, valt het tegen. Ze hebben er nu een attractie park en van het oorspronkelijke zwembad is alleen het gedeelte voor het schoonspringen nog over. Het ziet er raar uit. Het lijkt erop dat ze hier af en toe happenings hebben. Er ligt Chinees tapijt en er staan allerlei ornamenten die helemaal niet bij de stijl van het zwembad horen. De constructie is wel bijzonder en de ondergaande zon maakt dat het mooi oplicht. Het vogelnest is imposant, maar je kunt er niet helemaal rond lopen. Noch buiten, noch binnen. De constructie vertoont de tand des tijds. Roestsporen laten zien dat ze volledig de vrije hand krijgen. Wel is het leuk om in een echt olympisch stadion te staan. Het is groot en nog steeds imposant. De zon gaat onder en voor het eerst zien we dat als een rode bal en ja, het gaat weer stervenskoud worden. Er staat een enorme wind dwars door het complex van gebouwen heen. Nergens een eettentje of een thee huis of cafeetje waar het warm is. In de zomer zal het hier goed toeven zijn, maar nu is het geen pret. Vliegertjes verkopers doen goed hun best. Ik koop er een voor twintig. We hebben het idee dat we heel erg afgezet zijn,maant hij lacht zo, maar Ed vertelt ons later dat hij niet lager kwam dan vijf en twintig, dus zo slecht is het nog niet. Het zwembad moet mooi verlicht worden, maar dat blijkt pas om zeven uur te zijn. Alle gebouwen geven licht, tot de torens van de olympische vlag aan toe, maar het zwembad is als laatste. Ijspegeltjes zijn we geworden. We proberen nog uit te vinden waar het lantarenfestival plaats gast vinden, maar het Engels van de jongeren valt vies tegen. We komen er niet achter en om nou het hele terrein af te gaan lopen met bevroren voeten............dat lijkt ons niets. Nog nooit voelde een taxi zo warm aan. De kaatste dag van het springfestival gaat gepaard met vuurwerk. Heel veel vuurwerk. Het is een mooi gezicht vanuit de taxi, maar het is niet goed voor de lucht en dat laat zich de komende dagen goed merken. Ed heeft tot laat gewerkt en hoewel wij al gegeten hebben gaat Hilco toch mee naar het steakhouse. De meiden gaan naar bed en de mannen komen laat thuis met een wolk van alcoholdamp om zich heen, want in het steakhouse houden ze van een borrel schenken. De laatste dag is aangebroken en het voelt wel als jammer dat de tijd er weer bijna op zit. We keutelen wat en gaan kunst kijken in de park green centre. De bronzen man met wolven is weg en hier voor in de plaatsnijd reusachtige gorilla's gekomen. Wat boodschapjes en dan weer naar huis. Het einde van het springfestival maakt ook dat de versieringen weer weggeborgen worden. De toren tegenover Fraser had reuze lampionnen en nu eenman er mee wegloopt, zie je pas echt goed hoe groot ze zijn. Groter dan de man die ze op zijn schouder heeft! Het is wel jammer. Al de rode ornamenten maken wel dat het heel vrolijke en heel Chinees is. Ed gaat in de middag niet meer werken en kan zo nog met ons mee de stad in. Eerst een hapje eten en dan op pad en natuurlijk gaan we dat doen op de fiets! Deze keer is de kolenberg het doel. Deze ligt in een rechte lijn achter de verboden stad en in het hoofdgebouw staat een prachtige gouden Boeddha. Voor het eerst komen we op een plek waar vele buitenlanders lopen. Oostwaarts gaan we naar beneden en komen bij een theehuis terecht. Einde van de middag, de helft van de prijs voor een thee ceremonie. We doen het. Het meisje spreekt heel goed Engels en legt ons allerlei zaken uit. Hoewel het een zeer uitgeklede versie is,genieten we er wel van. Voor Ed worden een aantal zaken ook duidelijk die hij op kantoor bij collega's ziet. Zo doen ze maar een heel,klein beetje thee in de thermosfles en vullen deze continu bij met heet water. De temperatuur van het water is erg belangrijk. Op weg naar de fietsen stuiten we op wat ouderen die fanatiek in de weer zijn met het shuttle spel. We worden uitgenodigd om mee te doen en het is hilarisch wanneer Ed achterwaarts op zijn billen terecht komt met de beide benen de lucht in. We bedanken voor de pret en wandelen naar de poort. De temperatuur is omhoog gegaan maar ook de smog. Wat een mist hangt er over de stad. Het aantal mondkapjes is gestegen. Maar voor de laatste dag laten we het zo. De tocht vervolgt zich langs de meren naar het noorden waar ook nog twee drumtorens staan. Vlak hiervoor is een nieuwe wijk gebouwd, maar volledig in de stijl van een traditionele hutong. Het ziet er super mooi uit. Jammer dat het water heel erg stinkt. We proberen bij de verlichte oever van het meer te komen, maar dat lukt ons niet. Bij het omdraaien zien we een stijlvol restaurant. Traditioneel aan de buitenkant, maar zeer sfeervol ingericht van binnen. Antieke ornamenten met een moderne twist. De menu kaart is een iPad. Hoe modern kan het zijn. Hilco heeft het goed gespot want het eten is heerlijk en ook wel wat bijzonder. Ze vergeten de rijst, maar die hebben we achteraf niet nodig. Voldaan stappen we op de fiets voor onze laatste avondrit. Alsof we al jaren in Peking wonen zeilen we door de stad. Een laatste borrel thuis, de koffer pakken en twee enerverende en verrassende weken zitten erop. Ik heb enorm genoten van mijn lief. Leuk om te zien waar en hoe hij woont en met wat voor gemak hij zich een weg heeft gevonden in de stad. Daarnaast heeft Peking mij verwonderd en verbaasd op een positieve manier. Ik ben wel nieuwsgierig geworden naar meer China. Dus wie weet. Mijn buurman is getrouwd met een Chinese en komt al jaren in China. Leuk, want zo krijg je toch meer achtergrond informatie.
Mijn hart voelt wel een beetje zwaar, ik laat mijn lief weer achter en hij stuurde al een sms dat het appartement nu heel leeg aanvoelde, nu er drie personen weg waren gegaan. Hij gaat het de komende tijd druk krijgen, vliegt morgen naar het zuiden, dus dat gaat wel goed komen. En..........over vier weken zien we elkaar weer. Daar kijk ik nu al naar uit.