terug in onze casa

Het is tien uur geweest, de kachel snort weer, het is niet kouder geworden dan een graad of 16 en het voelt alsof we weer thuis zijn. We zijn weer terug van onze minivakantie. Ooit in een ver verleden heb ik hier in Spanje drie maal gefietst en de laatste keer was hier van Malaga naar Sevilla, Cordoba, Granada en weer terug naar Malaga. Nu, terug hier, ben ik alsnog trots op mijn eigen prestatie. Ik zou er niet meer aan moeten denken om dit nog een keer te doen. Maar......weer realiseer ik mij hoe divers Spanje is. Vandaag zijn we door een keur van verschillende landschappen gereden. Bij het opstaan was de wind enigszins gaan liggen en was daar een blauwe lucht en de zon. Na een lekker ontbijt zijn we eerst richting de alcabaza (Moorse burcht) gereden, maar we konden daar niet zo gemakkelijk in de buurt komen. De dag zou er nog één worden van veel kilometers, dus was daar het besluit om de stad uit te rijden. Eerst in de richting van Tabernas. Hier in het achterland van Almeria zijn ooit de spaghetti westerns van Sergio Leone met de muziek van Ennio Monnicone opgenomen. Ze noemen het ook wel het mini hollywood en er schijnen nog steeds wel films opgenomen te worden. Als attractie parken zijn daar de oude western dorpen omgebouwd tot toeristen trekkers. Nu zijn ze alleen open in het weekend. We waaien uit ons hemd. Dit is de woestijn van Europa, maar door de hevige regenval van de laatste tijd lijkt er overal een groen waas over te liggen. Het is een mooi landschap, ruig en weerbarstig. Geërodeerde heuvels, rivierbeddingen die de grond hebben uitgeslepen, cactussen, geen wonder dat het doet lijken op de woestijn in Noord-Amerika. Op een heuvel liggen de resten van een oud Moors fort. Op de achtergrond zijn daar de eerste bergen van de Sierra Nevada, welke helemaal wit zijn van de sneeuw. Het geeft een prachtig panaroma, met contrasten. De kaalheid rond Tabernas en de sereniteit van de witte toppen met daarboven een blauwe lucht. We vervolgen onze weg richting Granada. Een mooie snelweg kronkelt zich als een lint door het kale landschap. Weinig verkeer lijkt zich te verlijden tot een rit. We komen op een vlakte waar het helemaal vol staat met windmolens, zonnepanelen en een een installatie, waarbij de zon via grote spiegels op buizen met water schijnt, dit water wordt tot stoom en dat wordt verwerkt. Aan de linkerkant doemt een groot rood fort op een heuvel, weer met op de achtergrond de bergen met sneeuw. Nu zijn we echt in het gebied van de Sierra Nevada.La Calahorra. We wandelen omhoog naar een vesting met dikke muren van 3 meter dik. Het blijkt gebouwd te zijn door markies Rodrigo de Mendoza, zoon van kardinaal Mendoza. Het werd gebouwd voor zijn bruid. We komen samen met een Spaans echtpaar aan bij de poort van het fort. Blijkt dat de mijnheer die daar is, net van plan is om naar huis te gaan, maar voor 4 personen wil hij nog wel een rondleiding geven. Hij is hier geboren en getogen in het dorp. Wij merken op dat het heel hard waait, ach nee, dit is heel normaal, wanneer het hard waait in La Calahorra dan moet je je op handen en voeten voortbewegen!Buiten is het een onooglijk fort, binnen blijkt het het eerste Renaissancepaleis te zijn in Spanje. Italiaanse ambachtslieden en architecten zijn speciaal uit Italië gehaald om dit paleis te bouwen. De bovenverdieping is geheel versierd met marmer uit Carrera in Italië. Een groter contrast kun je je niet voorstellen. De reis gaat verder naar Guadix, dit blijkt in een gebied te liggen met heel veel zachte kalksteenachtige ruggen. De stad heeft een hele wijk van grotten, maar ook buiten de stad zie je ze nog veel. De temperatuur in deze woningen is constant 20 graden. Het enige nadeel is dat ze geen direct daglicht hebben, maar daar waar in de zomer de zon genadeloos is, zitten zijn in een aangenaam huis. We mogen binnen kijken bij een familie en we zijn verbaasd over de ruime woning die wij te zien krijgen. Een grote badkamer, drie grote slaapkamers, een salon, eetkamer en een keuken. Arm zijn ze niet, er hangt een grote flatscreen. Het is ook te kort door de bocht om te denken dat je arm moet zijn om hier te wonen. We naderen Granade via de bovenkant de stad in en hebben een mooi uitzicht op het Alhambra en de bergen hierachter. Tegenwoordig moet je via internet je kaartjes bestellen. Ooit komen we hier nog wel eens terug en nemen we Granada als thuisbasis. Er is veel te zien en boven de stad liggen een aantal zeer ruige natuurgebieden. De ene Sierra volgt de andere op. De weg naar huis gaat via het achterland van Malaga en weer ontvouwt zich daar het ene panorama na het andere. Alhama de Granada blijkt boven aan een ravijn te liggen en er zijn hier warmwater bronnen. Het stadje ligt er een beetje slaperig bij. We drinken koffie in een bar en weer blijken dat Hollanders te zijn. We kronkelen van links naar rechts en komen dan bij een soort van rivierdelta, de weg blijft lang parallel te lopen. Ineens duiken we door een soort van natuurlijke opening en duiken we van een hoogvlakte richting de kust. Hoe onvoorspelbaar is het Spaanse landschap. Dat maakt het fietsen ook zo leuk, eenmaal op een hoogvlakte, kwam er daarna een compleet ander landschap. We hebben in Velez de Malaga een hapje gegeten voordat we weer in het donker de berg naar Moclinejo op zijn gekronkeld. De weg naar het huis heeft nog steeds te lijden onder het slechte weer. Het is goed dat wij straks niet meer met onze huurauto op en neer hoeven. We stenen komen steeds meer bloot te liggen, kortom het zand is behoorlijk verdwenen en er zijn diepe geulen ontstaan door waterstromen. Eens kijken wat de dag van morgen ons gaat brengen.
We hebben in ieder geval gisteren en vandaag prachtig weer gehad.