Vicfalls! Zimbawbe

Robinscamp in Hwange National Parc. Ooit was dit de plek waarde Zuid Afrikanen massaal op vakantie gingen, nu is het run down. Het moet mooi zijn geweest. Er staan nog twee benzinepompen fier omhoog, maar er komt geen druppel meer uit. Hetzelfde geldt voor de telefooncel, iets wat volledig misplaatst lijkt in deze omgeving. De draden lopen er nog, maar er zijn geen vertakkingen meer. Geen gasten op de camping maar die kunnen nog gaan komen het is net half drie. Werknemers wonen tegenwoordig in de huisjes van de lodge. Hier is pijnlijk zichtbaar hoe het met Zimbabwe is gesteld. Zo erg zelfs dat er een groep Afrikanen is die gaan jagen op een Olifant en dat in een nationaal park. We betalen 190 dollar voor verblijf van vijf personen en de entree voor het park. Het ziet er uit als een voormalig oostblok camping. Gisteren hebben de oversteek gemaakt naar dit land. Vanuit Botswana dun je dagtochten maken naar de Vicfalls.  Rijen wachtenden voor de grens. Geduld is een schone zaak. Het neemt twee uur in beslag met wat hulpactie van handige mannetjes, maar dan rijden we ook over de weg. Het landschap wordt glooiender en ze zijn zeer actief met het wegbranden van het dorre gras. Er staat een waarschuwingsbord voor wilde honden, maar we zien ze niet. De plaats Vicfalls is bruisender dan je zou denken. De camping is mager bezet, men gaat liever op een dag heen en weer dan blijkbaar te overnachten. We lunchen wat in het campingrestaurant, maar vanwege een stroomstoring is er niet zo veel mogelijk. De burgers worden half rauw geserveerd en gaan weer terug naar de keuken., waarna ze heerlijk bruin weer terugkomen. Een tandeloze baas heeft ons aan hout geholpen, maar wil toch graag een dollar meer hebben. We wandelen naar de  watervallen. Het kleine winkelcentrum doet denken aan weleer. Koloniaal. Er zin wat toeroperators en  wat souvenierwinkels in gevestigd.  Vrouwen lopen met gekleurde doeken om de heupen. Mannen proberen redelijk wanhopig oude geldbiljetten van honderdduizend of meer voor tien dollar aan ons te verkopen. Ze gooien snel in de strijd dat ze niets te eten hebben , maar ze zien er erg netjes uit. De watervallen zien imposant, vooral vanaf de kant van Zimbabwe. Hier kijk je recht tegen de val aan. Het is mooi. In het restaurantje drinken we de lekkerste koffie sinds weken. We hebben bij de brug nog een meisje dien bungiejumpen en raken aan de klets met wat zuid afrikaners. Als detour lopen we naar het vermaarde Vicfalls hotel. Ooit gebouwd voor de jetset van de Britten, het is nog steeds een mooi hotel op een prachtige plek met zicht op de brug en het verstuivende water van de falls. We eten  bij een Spaans restaurantje, het enige met stroom en licht. De prijzen zijn allemaal in dollars en het is niet goedkoop, maar dat wisten we al. Het is al twee dagen koud. We maken een heel groot vuur, waar we lang blijven zitten, maar gaan om tien uur toch maar slapen. We zijn goed gewapend tegen de kou en de nacht is goed. Na het  ontbijt inpakken en naar de winkel. Er is onverwacht veel te koop,min tegenstelling tot toen Rex hier was vorig jaar. Alleen kaas en bacon hebben ze niet. De weg is goed. Ezelkarren en veel mensen met spullen op het hoofd lopen. De hutten zien er goed uit, tot tegenstelling wat wij twee jaar geleden hebben gezien in Mozambique. Er zijn er zelfs die een schotelantenne hebben.  Wild zien we niet veel, misschien straks wanneer we de omgeving gaan verkennen.
Weinig wild te bekennen. Wat zebra's, impala's en bange olifanten. Veel bange olifanten. We zien niet veel. Het landschap is mooi. Afwisselend.  De zonsondergang bij de zoutpan is mooi. Twee lieve dames zorgen voor de afwas en het hete water voor de douche. De nacht is koud en bij het ontwaken ligt er een hoopje ijs onder de kraan, het heeft gevroren! Het vuur wordt weer nieuw leven ingeblazen. We cruisen door het park, de weg naar het main camp is lang, maar we komen langs een aantal prachtige plekken . We zien veel olifanten,heel veel olifanten. Bij een plas zijn in de verte leeuwen, je zou hier kunnen kamperen, maar het blijkt dat een Duitser dit plekje voor een dag of vier privé heeft afgehuurd en daar is niets aan te veranderen. Hierdoor moeten we als een jekko naar het mainkamp rijden. Precies om zes rijden we het terrein op. Het ziet hier een stuk beter uit dan Robin's camp.nee impala's en de kudu's wandelen hier vrij rond.   Nu zitten we na een lekkere maaltijd met gegrilde worst aan het vuur, je kunt voelen dat het weer een koude nacht gaat worden, morgen trekken we verder naar het zuiden, richting Buluwajo(?).  Nog twee nachten en dan gaan we weer naar Zuid Afrika. Morgen rijden we weer een stukje door de bewoonde wereld. Leuk om een stukje Afrika te zien.
Big cave campsite in Manolo hills. Vandaag was het een enerverende dag. We hebben veel gereden en hebben gratis airco gekregen in de landrover. In Bulawajo heeft iemand toch snel het kleinste ruitje ingetikt. Het alarm werkte goed en Hilco stond niet ver weg. Gelukkig zijn we niets kwijt, alle waardevolle spullen waren mee het restaurantje in waar we wat gingen eten. Het is wel onhandig, want je hebt niet zomaar een nieuwe ruit. De mannen hebben met karton en tieraps een mooie oplossing bedacht. Nu nog even de gaten van het karton dicht maken. We zitten in een gebied met prachtige rotsformaties, waar het zonlicht in de late middag een rode gloed op werpt.  Helaas kunnen we niet eten in de lodge, maar we hebben genoeg bij ons om lekkere macaroni te maken. De stad was niet meer echt voor ons na het akkefietje met de ruit. We hebben nog wel boodschappen gedaan bij de supermarkt en daar hadden ze veel. Dit geeft wel hoop, hoewel sommige zaken erg duur zijn. We hebben in de ochtend nog een educatief centrum over wilde honden bezocht. Nederlanders die wij in Maun tegen kwamen hebben hier vijf jaar gewerkt. Het is mooi opgezet, met een expositie ruimte en een opvang voor de honden. Momenteel zijn er drie. Twee kunnen er nooit meer terug, maar een jong wijfje gaan ze toch voorbereiden op terugkeer. Ze gaan vooral dood aan strikken van stropers, dit is te voorkomen door ze een speciale halsband om te geven of doordat ze worden overreden. Het centrum heeft ook een bushkamp voor scholen. Ze hopen zo de nieuwe generatie meer bewustzijn bij te brengen. 
De weg is als een laan met bomen. Na twee uur gaat het vervelen, maar dan gaat het langzaam over in landbouwgrond. Veel plekken zijn verwaarloosd. Je kunt zien dat het ooit goede boerderijen zijn geweest, maar er is weinig van over. Ooit was dit de graanschuur van Afrika. 
In de stad zijn erg veel einden die bedelen, maar zodra ze zien dat ons ruitje kapot is komt er sorry, sorry.
We blijven twee nachtjes hier en dan gaan we naar de grens met Zuid Afrika.
Zondag 12 augustus, mijn broer is jarig en we hebben geen bereik. Vandaag hebben we besloten om een rustdag in te lassen. De omgeving bestaat uit rotsformaties die ontstaan zijn door lava erupties. Je kunt over een kam lopen en zicht hebben over de vallei. Het lijkt of een reus hier grote stenen heeft laten vallen op glooiende hellingen.  De lunch kunnen we eten in de lodge, deze is als het ware tegen de rotsen aangebouwd. Er zijn beneden bij de ingang tekeningen van de bosjesmannen. Ik ben wel verliefd op hun vormtaal. Lange, slanke mensfiguren, een beetje zoals de beelden van Giacometti de beeldhouwer.  Het is een gemêleerd gezelschap aan de lunchtafel. Een Canadees is met vrouw voor het eerst hier met een gids op wandelsafari. Hij reageert als een Amerikaan. Het gesprek komt op de  olifantenjacht in Robin's kamp en één van de rangers verteld dat ze ervaring hebben met het wegschieten van een hele groep. Het is zo dubbel, maar wel te begrijpen. Er zijn in dit deel zoveel olifanten dat er wel ingegrepen moet worden, om de schade in te dammen. Hier in Zimbabwe hebben ze professionele jagers die precies weten wat ze moeten doen om eerst de matriarch te schieten en daarna de sleutelvrouwtjes en daarna de jongen. Er wordt gezorgd dat er geen wezen zijn, zodat deze niet getraumatiseerd raken. Het doet pijn in het hart, maar wij zien ook de grote groepen en de hoeveelheid schade die ze aanrichten in het landschap. 
In de middag hebben we spelletjes gespeeld en daarna de zonsondergang op de rotsen. Morgen gaan we naar Breitbridge en dan wijn we weerzin Zuid Afrika. Nog vijf dagen en dan zit het er weer op. Stof happen, en nu staan we stil bij een politiepost. De dorpen die we passeren zien er netjes uit. Ineens was er ook een stuk met veel groen en akkerbouw. Het matopo hills gebied is prachtig en met pijn in ons hart hebben we het verlaten. Ik zou nog wel eens terug willen. Het lijkt er op dat Zimbabwe weer langzaam vooruit gaat. De manager van Big Cave vertelde dat er 7 maanden geen vlees en benzine te krijgen was. Nu komen de schappen weer langzaam vol. Langs de weg zien we veel winkeltjes die niet meer zijn, het doet wel pijn om te zien dat een land zo op z'n donder heeft gehad. Het laatste deel is saai. Bij de grens van Zimbabwe  gaat het goed, maar dan blijkt er een blik met mensen open te zijn gegaan met mensen uit Zimbabwe. We hebben veel tijd nodig om ons stempeltje te krijgen. We komen even in tijdnood. We komen precies om zes uur aan op de camping. Het is wel een hele grote!!!!!!