Aurel in de Drôme. In Frankrijk

Les Vignobles in Aurel in de Drôme.. Een mooi, klein appartementje, als in een wijn kelder, met prachtig uitzicht op de kalksteenformaties aan de overkant. Daar voor loggen velden met wijnranken , die voorzichtig aan steeds geler kleuren door de herfst. Soms staat er een verdwaalde rank tussen van een andere soort, die warm rood opkleurt. Het is warm voor de tijd van het jaar, gisteren was het 26 in de buurt van Lyon en 24 hier bij het huisje. We zijn bij een oud collega van Ed die samen met zijn vrouw hun droom achterna zijn gegaan en een leuk huis gekocht hebben met twee huisjes en met de bedoeling om drie kamers als b&b te gaan verhuren. Vorig jaar hebben we afscheid genomen met de mededeling dat we nog wel een keer langs zouden komen, maar wanneer je dat niet organiseert dan komt er niets van, vandaar dat we gelijk actie hebben ondernomen. Johan, mijn broer is ook mee. We hebben gisteren een goede reis gehad.. Rustig op de weg en tot in België wat regen en daarna werd het steeds beter. We hebben een heerlijk glas gedronken, buiten onder het afdak, een snelle spaghetti en toen snel onder de wol. Even hebben we nog gekeken naar de Franse variant van dancing with the stars. Leuk, maar de ogen werden steeds zwaarder...... Vanmorgen zijn we heerlijk uitgerust opgestaan, vers gebakken broodjes, een heerlijke stortdouche, koffie op het terras en daarna een mooie rondwandeling onder leiding van Robert. Eerst stijl de heuvel op en daarna zigzaggend door gevarieerd landschap met een grote boot naar het dorp Aurel. Het gebied is heel divers, met veel gesteente in lagen. Nu zitten we met een dikke buik op de bank naar James Bond te kijken, Frans na gesynchroniseerd. Bijzonder, want we begrijpen er niet zoveel van, maar toch is het leuk.. We hebben heerlijk gegeten in Saillant, een dorpje vlak in de buurt, mooi gelegen aan de Drôme, waar momenteel weinig water door stroomt. Alsof je in de huiskamer zat, klein restaurantje, maar heerlijk.
De nachten zijn zo donker, dat je letterlijk en figuurlijk geen hand voor ogen kan zien. Zo moet het zijn wanneer je 100% blind bent. De slaapkamer is aarde donker en daar waar normaliter je ogen even aan het donker moeten wennen, blijft het pik zwart. Geen contouren, helemaal niets. Best wel gevaarlijk met naar bed gaan. In de nacht van zondag op maandag begint het te regenen en dat doet het bij het opstaan nog steeds. Ed gaat naar het dichtstbijzijnde dorp om brood te halen bij de bakker. We verheugen ons enorm op de croissants, maar daar kun je iemand de hersenen mee inslaan. De reis gaat naar Crest, een schilderachtig stadje aan de oever van de Drôme, met een prachtig donjon. Het regent hard. Daar waar zondag de rivier heel vreedzaam, glashelder voortkabbelde, is het nu een modder bruine klokkende massa geworden. We rollen druipend van nattigheid binnen bij een Aziatische traiteur. Zij komt uit Vietnam en hij komt uit Laos. Ze hebben een platform achter de toonbank gebouwd,waardoor ze op ooghoogte komen met hun klanten. Het eten is heerlijk en ontzettend lekker. Voor 34 euro is het buikje dik en rond. De jassen zijn weer wat opgedroogd en wanneer we buiten komen schijnt de zon. Hoeveel geluk kan een mens hebben? De toren blijkt om twee uur open te gaan in het na seizoen. Ed gaat als een echte ridder naar boven en wij blijven zitten met onze snufferd in de zon. Besloten wordt om naar de Gorges d' Ombleve te gaan. Deze ligt aan de onderzijde van het nationaal park du Vercors. Het landschap laat de huizen achter zich en daar waar de parkgrens is komt gelijk de ruigheid. In dit deel lijkt het alsof de herfstkleuren al veel intenser zijn dan in Aurel. We zigzaggen door een landschap dat is opgebouwd uit ruggen die bebost zijn, maar waar zich ook gelaagde rotswanden zich omhoog strekken. De zon maakt dat deze wanden heel wit afsteken tussen de herfstkleuren. De weg houdt op in Ombleve, van daaruit kun je alleen nog maar wandelen. Wat een indrukwekkend gebied, ik word er stil van. De terugreis door de kloof maakt dat we veel beter kunnen zien hoe deze eruit ziet. Niet heel hoog, maar wel smal. Aan het eind ligt een Auberge genaamd Moulin de la pipe. Wat een leuke tent. Buiten is er een klein concert terreintje en het blijkt dat men zelfs vanuit Valence hiernaar toe komt wanneer er optredens zijn. Ze hebben de hotelfaciliteiten uitgebreid, zodat men niet dronken via de bergweg naar huis hoeft. Voordat de terugreis wordt aanvaard rijden we nog even naar de La Chute de la Druise, een waterval van 70 meter hoog. We moeten wat klauteren, maar dan heb je daarna ook wel de beloning. Het geluid zwelt aan hoe dichter je bij komt en uiteindelijk hoor je het ster oorverdovend naar beneden vallen. Mariëlle en Rob hebben ook de mogelijkheid om twee maal per week aan te schuiven, de table haute! Drie gangen, een heerlijk aperitief, een biologische wijn en lekkere koffie toe. Genieten! Daarna een rondleiding door het huis. Volgend jaar willen ze naast de twee gîtes ook twee kamers gaan verhuren. Het huis is zo groot dat er ook nog een workshop ruimte op zolder is. Met de logisch mogelijkheden is dat toch een prachtig extraatje. Moe, maar voldaan rollen er ons bed in. Wat hebben wij een geweldige dag gehad.
Dinsdagochtend 23 okt. De mist hangt laag over de bergen voor ons, als een deken. Dit nodigt niet uit om omhoog te gaan, maar we besluiten af te zakken naar het zuiden. We volgen een zijrivier van de Drôme en slingeren weer langzaam omhoog. Weer is daar de combi van herfst en kale rotsen. We stoppen e en bij een heel sober Romaans kerkje, daarachter liggen de huizen verstopt op een bergkam. In St. Lazire de dessert vinden we een Auberge welke gevestigd is in een oud kasteeltje uit 1496. De plaatselijke boeren en wat fietsers met het zeemleren kruis zowat op hun knieën zitten allen het menu du jour te eten en dat is heerlijk. De weg zal ons leiden naar Grimand, liggend op de vlakte in de buurt van de Rhône, maar wel op een heuvel. Vlak daarvoor ligt nog een schilderachtig dorpje waarbij de stadsmuur bestaat uit elf verschillende torens en daar tussen zijn de huizen in de muur gebouwd. Het is slapend, maar ze hebben er een kunstcafe en de koffie is er lekker in combi met onze snuit in de zon. Grimand steelt de show. Aan een middeleeuws kasteel is een nieuwer kasteel gebouwd en dat ziet er uit als een Loire kasteel. Men zegt dat dit het grootste is in het zuiden van Frankrijk. We zijn helaas te laat om naar binnen te gaan maar een vriendelijke mevrouw geeft ons toestemming om de buitenkant te bekijken. Uitzicht naar alle kanten. Er is veel restauratie werk verricht. Binnen bij de entree hangen foto's van de staat waarin het heeft verkeerd. Oef. Tussen de uitgebloeide lavendelvelden rijden we bij zonsondergang terug naar Crest . Daar waar gisteren de koffie het goedkoopst was gaan er een hapje eten. Er is een opening van een fototentoonstelling. Men staat quasi interessant te praten over het werk en tegelijkertijd stroomt de wijn door de slokdarmen. De fotograaf laat zich als gastheer van zijn beste kant zien. De foto.s heten Boardingtime. Er hangt een gedicht bij. Ergens ter wereld is er een vliegveld waar de stenen vloer zo spiegelt dat alles hierin reflecteert. Het zijn foto's waarin je nog zelf een invulling kunt geven, ze zijn wel intrigerend.
Nu hangen we voor pampus op de bank. Weer is het een bijzondere dag geweest en vooral het weer is misschien wel het mooiste cadeautje. In Grimand was het rond zes uur nog 23 graden. Voor nu lekker slapen en morgen weer een nieuw avontuur.