Munchen

Ibis hotel München, klein, zakelijk, maar wel netjes. Alles wordt gerenoveerd. De ligging is bijzonder. Aan de overkant is daar het Nordfriedhof, één van de begraafplaatsen van München. Een van oorsprong orthodoxe kerk in basiliek vorm staat fier recht tegenover het hotel. Het zachte geel steekt af tegen het blauw-witte van de wolkenlucht. Het geeft leven. Ik hou van deze combinatie. Daar waar het deels een buitenstadse kantorenwijk lijkt heeft het ook iets intrigerends. De U-bahn ligt op loopafstand en je zit met twee haltes midden in het leven van de stad. Het bijzondere van dit hotel is dat het helemaal ingeklemd lijkt te zijn door het eindstation van ons leven. Het friedhof aan de overkant, met aan deze zijde aan beide zijden bloemenzaken voor de rouwkransen en planten voor op de graven en zaken die grafstenen ontwerpen,maken en verkopen. Dat ze van alle markten thuis zijn getuigen de Chinese soldaten en de Boeddha' s die er ook tussen staan. Het namiddag zonnetje werpt een lange schaduw over de uitgestalde stenen zerken. Een nieuwe bloemist trekt de aandacht met bijzondere presentaties. Wij zijn anders en dat zul je zien! Het werkt! Naast de laatste stenenzaak staat een modern gebouw waarin de Grieks orthodoxe kerk is gevestigd. Dit zie je niet zo vaak. Terwijl ik wacht op het zonlicht,zodat de witte toren beter uitgelicht gaat worden... Gaat de deur open en komt er een priester in zijn lange zwarte gewaad uitgerend en speert hij als een razende roeland de straat op. Ik vang een glimp van hem op met een blauwe bus, maar het is niet de wereld foto die je hoopt te maken. Ach, wat zou het ook. Ik heb mijn plaatjes al geschoten. Op de begraafplaats waan je je zelf in Italië. Het is dat ik beter weet, maar anders...... Het friedhof is groot! Het is hier vredig. Men is her en der druk bezig met tuinwerkzaamheden. Alles is ook hier op zijn Duits overgeorganiseerd, maar het werkt wel. Speciale afvalschijding voor papier, plastic, groen, waterstation met groene en gele gieters. De graven variëren van heel simpel tot ware mausoleums en soms ook een kleine wilde tuin met bamboe, Boeddha en geen naam erop. Op de steen groeit mos en varens, maar geen naam. Er liggen hier muzikanten, grote directeuren en ook de mensen zonder geld met een kleine tegel. Soms is daar een foto van iemand die heel jong gestorven is en bij 1 graf is het gouden borstzakhorloge met zeer stevige lijm vastgemaakt op de steen. Een zwarte kraai volgt mij in mijn bewegingen en op mijn pad. In de verte is daar de ruis van de weg, maar storend is het niet. Vele nationaliteiten trekken aan mijn ogen voorbij. Twee dames die er meditariaans uitzien, in het zwart, komen met een bos bloemen de poort door en het grindpad opgelopen. Griekenland, Portugal? Zeg het maar.
Voor het eten gaan we met de u-bahn en stappen uit op de Leopoldstrasse, uitgezocht door een Duitse collega. Heerlijk op de stoep, bediend worden door een dame in deerndeljurk, waarbij de borsten er spontaan uit lijken te vallen. Ze slist enorm, hét kost mij moeite om niet spontaan te gaan lachen, ze is o zo koddig. Om ons heen is het een heerlijk komen en gaan van mensen, wat kan er toch leuker zijn dan mensen kijken?
Woensdagochtend half elf. De mannen zitten al twee uur bij hun klant. Buiten probeert langzaam de zon door het wolkendek te piepen. In de lobby zijn daar de geluiden van de stofzuiger. Stilte voor de volgende storm? Het ontbijt is net voorbij. Rustig en gemoedelijk. Het is een goede plek. De bewoners van de overkant zijn vannacht niet op bezoek geweest. Achter de begraafplaats liggen de Engelse tuinen. Daar loop ik zo direct maar eens in alle rust heen gisterenavond hebben we gegeten in Schwabing. Ooit een dorp grenzend aan München waar de bohémiens ontdekten dat je voor weinig een kamer kon huren, later is het toegevoegd aan de grote stad en werden er villa's gebouwd. Het is nog steeds een populaire wijk voor studenten en kunstenaars. De kunstacademie staat hier en is een van de oudste en gerenommeerde van Duitsland.
Donderdagochtend, de ontbijtruimte is vol. Veel voetbalfans. Bayern München heeft een toernooi. Kleine jongetjes rennen trots rond in dure shirtjes. Mijn wandeling gisteren was super. Munchen lijkt een mix van vergane glorie, grandeur, alternatief, zeer exclusief........eigenlijk van alles. Schwabing is erg gemoedelijk, veel studenten, , kleine cafeetjes, tweede hands winkels, maar ook duur design. Langs de route staat een 15 meter hoog beeld van Jonathan Borovski. "The Walker" . Het staat voor een modern gebouw, maar er staan hoge bomen omheen, waardoor het zich moeilijk laat fotograferen. Ik geniet! Munchen is Beieren en Beieren is katholiek en dat zie je terug in de kolossale kerken die er gebouwd zijn. In de avond hadden we een afspraak met vriend Wolfie. Samen met zijn zus en de kleine Oscar gaan we picknicken op de oever van de Isar. In februari lag hier een dikke laag sneeuw en glibberden we alle kanten uit omdat het ijs was geworden. Nu zwemt men in de rivier en is de oever verworden tot een reuze strand. Bijzonder om te zien. Zodra de zon ondergaat koelt de lucht wat af en wordt het plezierig. De studenten hebben sinds dinsdag vakantie, dit moet gevierd worden met bier en levende gitaar muziek, het is gezellig! De stofzuiger vult weer de ruimte met z'n geluid. Om twaalf uur moeten we de kamer verlaten en moet Ed klaar zijn met zijn werk. Even nog de stad verkennen en dan gaan we richting de Isar om Wolfie te ontmoeten........dan begint de vakantie voor hert echie voor Ed. Buiten is het strak blauw. Geen spannende wolkenluchten meer voor de foto's, je kunt niet alles hebben.